54. بی وفا یاران که بربستند بار خویش را *

برای صدمین بار عکسو باز می کنم و نگاش می کنم .چقدر پراکنده شدیم . چقدر دور شدیم و چقدر همه تغییر کردند . محو میشم توی جزئیات چهره و حالت دست هاشون . 14 دختر خوشحال که با بی خیالی تمام رو به دوربین ژست دلبرانه گرفته اند و لبخند زدند . بعد با خودم فکر میکنم که اگر دعوت زهرا رو رد نمی کردم ، الان کجای کادر عکس وایستاده بودم ؟ کنار زهرا ؟ کنار مهرناز ؟ نه .. روی مبل کنار صفورا از همه بهتره .. اره .. نشسته بهتره . دوست ندارم کنار مهتاب و سارا بایستم .
 بعد هم انگار که یه مکنده ی قوی از دنیای خیالات و ای کاش ها هورتم بکشه و پرتم کنه به شرایط فعلی .
  فعلا که ادم مجهول داستان منم . کسی که مشخص نشد اخرش چه کار کرد . کسی که معلوم نیست کجاست و چیکار میکنه .
شدم همون ادمی که یه روز این 14 تا دختر ، توی یه دور همی عصرگاهی  [وقتی که مشغول نوشیدن چای یا قهوه یا ابمیوه یا هر کوفت دیگه ایشون هستن و انگشتاهای بلند شون رو اغوا گرانه دور لیوان نوشیدنی ، حرکت می دن] یادش میکنن که " عه وا!فلانی چی شد؟ زنده ست؟ چی کار می کنه اصلا؟! "

   × نمیخوام فکر کنم که عقب مونده م. نمی خوام فکر کنم که چه شرایط بدی دارم ، نمی خوام به
     گذشته ها فکر کنم . می خوام همه ی اون اندک توان و انرژی باقی مونده رو برای راند جدید
     مبارزه جمع کنم .
     می خوام برای اخرین بار با همه چی بجنگم !

  
   × "گوشه ی امنی برای من" . یکی برام کامنت گذاشته بود اینجا امن نیست  و من مصرانه گفته
      بودم  امنه .. امنه برای من . شبیه دختر کوچولویی که اصرار میکنه و پاهاشو به زمین می کوبه .
      اما وقتی برای نوشتن این پست ، دیدم که چقدر پرهیز می کنم از بردن اسم واقعی ادم های
      زندگیم فهمیدم که توی ناخوداگاهم اینجا رو امن نمی دونم .. چه اصراریه تلقین کنم به خودم ؟
      شاید عنوان رو عوض کردم .. شاید هم کلمه ی "امن" ش رو خط زدم ..

   * یار بارافتاده را در کاروان بگذاشتند            بی‌وفا یاران که بربستند بار خویش را (سعدی )