63

اول فکر می کردم خیلی بدبختم ، اهسته اهسته بدبختی ها را پذیرفتم و حس کردم که چقدر افسرده ام.
کمی که گذشت دیدم توی تمام خندیدن ها و ذوق کردن ها و پارک رفتن ها ، غصه ای بودم که رویش پوست کشیده اند. بعدتر به ناشاد بودنم مشکوک شدم و فهمیدم چقدر سخت شاد میشوم ، اصلا شاد می شوم ؟ سئوال بعدی این بود شادی ای که خیلی ها با دیدن یک ظرف پاستیل ، دریای ابی جنوب ، صبح باران زده ی خیابان ، لبخند بابا و مامان شان و کلی اتفاق دیگر دچارش می شوند چی هست اصلا ؟ چی میشود که یک سری ها مثل من ذاتا غمزده اند و جاذب حس های بد ؟
حالا مدتی ست که فهمیده ام به همان شدتی که یک اسفنج در ظرف اب ، اب را به خودش می کشد و در منافذ وجودش جا میدهد ، دختری هستم که با هرگونه غم و تلخی و ناراحتی می امیزد . لابد هم بعدا مادری میشوم که فقط به فرزندش یاد می دهد غصه بخورد و غصه بنوشد و غصه بخرد و غصه بپوشد .
آه ..

  × کلافقط غر میزنم و غصه می خورم ، نشانش هم پست های وبلاگم باشد که جز نک و ناله
     حرف خاص دیگری ندارد.