94. از رسته‌ی چسناله‌های پسا رفتنش

همه ی خیابون ها و کوچه هایی رو که قدم زدیم ، کاش با خودت می بردی .

مثلا تموم کفایی و گلستان و ابومسلم و ابن سینا و بابک و احمدآباد رو تا می‌کردی و می ذاشتی گوشه ی چمدونت ، کنار لباس های زمستونی .

93. بگو دل را که گرد غم نگردد / ازیرا غم به خوردن کم نگردد*

از " تا خرخره غرق در چسناله بودن اینجا " دو برداشت می تونم بکنم :
1- وقتی میام سراغ وبلاگم که زانوهام از فرط غم و غصه خم شده باشه .
2- کلا تیپ شخصیتی مغموم  ِ به درد نخوری دارم .

نظر خودم ؟ اِمم ...کمی تا قسمتی هردو .

* مولانا