99 . از او

عصری اونقدر بدحال بودم که خزیدم زیر لحاف، در انتظار عزراییل. واقعا منتظر بودم. تا اومدنش، توی ذهنم دنیای بدون خودم رو ساختم . بابام چی میشه، مامانم چی. برادر متکی به من‌م، بعد از مرگ من چیکار می‌کنه ؟ کی به دوستام خبر میده ؟ ملیکا و فاطمه و نسیم و ترمه و محدثه. اون‌ها چه حسی خواهند داشت؟ بعد هم در کمال خودشیفتگی نشستم و به حال سایرین بابت از دست دادن چنین نابغه‌ی متفکر و مهربانی اشک ریختم :))

 توی خونه تنها بودم و در حالی که با تب و لرز می‌سوختم و می‌ساختم ، دلم مادرم رو می‌خواست . محبت او رو ، عمیقا ، با تک تک سلول‌هام می‌طلبیدم . اما نبود ...

تا سر شب از درد بدن به خود پیچیدم و ناله کردم .  کمی خوابم برد و وقتی بیدار شدم مامانم خونه بود ، کنار من ..‌. با بودنش و حرف‌هاش تو گویی حیات رو تزریق می‌کرد به وجودم .

میدونید ، این چند روز فکرِ عجیب ِ روزِ نداشتن‌شون، به سان یک طناب می‌پیچید دور گردنم و هر‌لحظه تنگ و تنگ تر می‌شد؛ روزی هزاربار ته دلم از خدا می‌خواستم حتی اگر من نبودم اون‌ها باشند . همان از عمر من بکاه و به عمر او بیفزا ، همان از عمر من آنچه هست برجای ، بستان به عمر لیلی افزای؛ همان .

 من بیمار بودم ، او کنارم بود . من سردرد داشتم و حس می کردم که هر آن ممکنه مغزم متلاشی بشه و به درودیوار بپاشه. تهوع امونم رو بریده بود  اما مامان در کنارم بود و چه مرهمی از این بالاتر ؟

گور پدر همه‌ی سختی ها تا وقتی که در کنارت حس می ‌کنم قوی ترین آدم دنیام ‌.