77

دنیای مجازی ، به عبارت بهتر وبلاگ نویسی ، برایم حکم مسکن را پیدا کرده بود حین سر درد .شده بود کمد دیواری خانه ی کودکی هایم که در اوقات تنهایی پناهم می داد . جایی بود که مثل پاک کن ، مشکلات و اتفاقات ناخوشایند توی ذهنم را پاک می کرد . شاید هم پرتشان می کرد به گوشه های تاریک و دور ذهنم تا جلوی چشم نباشند فقط.
اما حالا حس میکنم وقتش رسیده که بروم توی دل ترس ها و مشکلاتم و گره تک تک شان را باز کنم .
شرایط حکم می کند از ورطه ی وبلاگ نویسی و وبلاگ خوانی ، تا مدتی نه چندان طولانی رخت خویش را بیرون کشم .
بروم و ببینم در نهایت چه پیش می آید .
تا بعد:)