73. اول مهر خود را چگونه گذرانده اید؟

پس از 14 سال ، مجددا در مهد کودک .

72 . اینطور که معلومه مامان خوبی هم نخواهم شد

از ساعت 6 عصر بود که یهو یه عده ریختن توی دلم و شروع کردن به رخت شستن .با وجودی که حس می کنم تار و پود پارچه ی لباس ها از هم جدا شده ، اما همچنان شستن رخت ها ادامه داره .
 تمام اینترنت رو زیر و رو کردم . هر مطلب و جمله ای که به " مقابله با اضطراب جدایی کودک از والدین " مربوط بود رو با دقت خوندم . متاسفانه چیزی راجع به اینکه "اگر برادرم با چشمای اشکی از من بخواد که تنهاش نذارم ، منم گریه م می گیره " یا " اگر برادرم در مهد احساس بی پناهی کنه ، قلبم هزار تیکه میشه " پیدا نکردم .
همین جا هم اعتراف می کنم اگر این بچه فردا گریه کنه و نخواد ازم جدا شه ، من فقط می تونم بشینم در مرکزی ترین نقطه ی مهد و پابه پاش اشک بریزم ، همین و بس .

  

71

من خوش حال ترین دختر کره ی زمین بودم ، وقتی که داداشی عزیزم داشت شمع تولدش را فوت می کرد .
برق نگاهش تا ابد در ذهنم می ماند .
امشب فهمیدم انجام سخت ترین کارها و به دوش کشیدن سنگین ترین بارها برایم سهل اند ، وقتی که بخاطر پسرک باشند ..

70. له ِله ِله

   هوا خنک شده بود ولی من همچنان با لباس تابستانی در خانه می چرخیدم . شب‌ها پنجره ی اتاقم را باز می گذاشتم و موقع رفتن به کلاس مانتوی نخی به تن می کردم . شربت البالو درست می کردم و 3-4 قطعه‌ی درشت یخ می انداختم داخلش .
این‌ها اخرین تلاش‌های من برای تمام نشدن تابستان بود . من تابستان را به زور توی اتاقم حبس کرده بودم ، دلم می‌خواست تابستان ، مثل اکاردئون کش بیاید و هیچوقت تمام نشود . نمی‌خواستم باور کنم پاییز از راه رسیده و دارد تاریکی را توی شهر پخش می کند . همه چیز خوب بود ، تا امروز صبح .
   صبح امروز ، آخرین دنگ ساعت نواخته شد. سحر و جادوی تابستان گرم و دوست داشتنی به پایان رسید.
امروز خودم با همین دو تا چشمم پاییز را دیدم که پشت پنجره نشسته . ابرهایش را به آسمان کشیده تا مبادا پرتویی برسد به زمین و پهن شود کف خیابان . بویش را طوری در هوا پراکنده کرده که مبادا دختری عاشق تابستان ، انکارش کند و خجسته دلانه دنبال پیراهن خنک گل گلی اش بگردد .
پکر شدم .
   همیشه از پاییز متنفر بودم  از صبح هایش که دیر روشن می شود ، از عصرهایش که زود تاریک می شود . از هوای بیش از حد خنکش که مجبورم می کند گوله‌ی لباس شوم و کف خیابان قل بخورم . از پیاده‌روی‌هایی که مدام باید حواسم باشد پایم روی ترشحات مخاطی تف شده از دهان عابران سرماخورده نرود و از همه مهمتر ، بیزار بودم از رخوت و کسالتی که با امدنش نفوذ می کند در رگ هایم .
   وقتی می بینی نفرتت بی ثمر است و باز هم همان سناریوی همیشگی فارغ از تنفر یا خوش‌آمد تو تکرار می شود تلاش می کنی خودت را تغییر دهی . من هم همین کار را کردم ؛ سال های پیش بسی تلاش کردم پاییز را دوست داشته باشم . عاشق رنگ چتر آدم ها شوم و آفتاب بی جانش را بپذیرم ، اما نشد . هی زور زدم و نشد که نشد ؛ حقیقت این بود که فقط  آب در هاون کوبیده بودم .
 پاییز باز هم طعم تلخ گسش را به من چشاند ؛ آدم ها را برد  و با دلتنگی های عصر گاهی اش ، خفه ام کرد.
 تا چند روز دیگر راند جدید شروع می شود ...
  پیش به سوی سه ماه له شدن زیر سم های اسب یال افشان زرد پادشاه فصل ها ، پاییز .

 
      × عشاق پاییز سر مست از رسیدنش از رنگ هایش می گویند . اخر کدام رنگ ؟ کسی از رنگ
      افشانی پاییز حرف میزند که توی دل جنگل کلبه ی چوبی داشته باشد . زندگی شهرنشینی را
      چه به هفتاد رنگ پاییز ؟  برای ما شهر نشین ها پاییز فقط تاریکی و سیاهی دارد . فقط سرما
      دارد و کثیف شدن لباس ، وقتی که راننده ی سر به هوایی با سرعت زیاد از روی گودال ابی
      رد می شود .

     × امسال کمی منتظرش هستم . ان هم نه به خاطر علاقه به این فصل کذایی ، نه . فقط می-
     خواهم زودتر برسد و هوا را سرد کند تا من لباس بافتی که امشب خریدم را بپوشم و ببینم تا
     چ حد گرم نگه‌م می دارد . می خواهم بدانم ارزش پولی که دادم را دارد یا نه :دی

 

69. اندر احوالات رفتن به مهدکودک (2)

 همین دیشب پرسید : " اگه توی مهد کودک عطسه م گرفت ، چیکار کنم ؟"

68 . من ِ گریان ِ امشب

وبلاگی که نویسنده ش قلم رقصان و روانی دارد و از مادر تازه در گذشته ش می نویسد
صدای سوزناک خواننده ای که از بیرون پنجره تا من می رسد
دعوایی که کردم
و دلی که گرفته ، دلی که خیلی گرفته .

67. اندر احوالات رفتن به مهدکودک

از دور می‌آید و می‌بینم که صورت کوچولویش غرق غم و نگرانی ست ، نزدیکم می‌شود و با صدایی محزون می‌پرسد :" اگه توی مهد ، درسا رو یاد نگیرم چی ؟ اگه اسم بچه ها رو نتونم حفظ کنم ؟ دسشویی داشتم باید چیکار کنم ؟ "
می کشمش توی بغلم .
نمی دانم باید چه بگویم ، هنوز حس خالی شدن ته دل -بعد از رفتن مامان و تنها ماندن در مهد- را یادم بود . سعی کردم مطمئن‌ش کنم که باهوش است . البوم عکس های مهدکودکم را اوردم . سعی کردم غبار روی سال‌های دور را پاک کنم و از روی جزئیات کدر شده در ذهنم ، اسم دانه دانه ی دوستانم را بگویم ؛ توضیح دادم که وقتی دستشویی داشته‌م چکار می کردم .  تلاش می کردم که یادم بیاید اما خیلی فایده نداشت ، از کل حیاط بزرگ مهد کودکم -بزرگ در ان زمان ، تجربه نشان داده اگر الان ببینمش ، لابد حیاط کوچکی بیش نیست - باغچه‌ش را یادم مانده بود ، زمین شن و البته لکه ی زنگار روی چرخ و فلک . بعد از دیدن عکس ها ، تصویر کم رنگی یادم امد از زوایه‌ی دید دختری که توی چرخ و فلک نشسته و به چهره‌ی مات چند بچه نگاه می کند و حس می کند کسی که حتما سارا جون است از پشت‌سرش ، دارد چرخ و فلک را می چرخاند . بعد هم دوباره از زاویه دید دختری که روی تاب نشسته و پسر کوچولوی کنارش را ارام می کند تا گریه نکند ، تاب بازیمان را دیدم . همان هارا بال و پر دادم و برایش تعریف کردم .با دقت گوش می داد . بعد هم دوتا هواپیمای کوچولویش را برداشت و جست و خیز کنان دور شد .
 نمی دانم شنیدن حرف هایم به کم کردن استرسش کمکی کرد یا نه . نمی دانم،نمی دانم،نمی دانم. منی که در نود درصد زندگی ام ندانستم . نمی دانستم باز هم . از ندانستن در چنین موقعیت هایی لجم می گیرد . خیلی وقت ها نمی دانم باید چکار کنم تا نگرانی از قلب کوچک و روح پاکش زدوده شود . دوست ندارم حس کند صحبت کردن از ترس هایش پیش من ، جزو بی فایده ترین کارهای دنیا ست ، دلم میخواهد برایش کسی باشم که خودم در زندگی ام نداشتمش .
گاهی فکر می کنم خواهر بودن ، خواهر خوب بودن ، از سخت ترین هاست.

    × بهتان اطمینان می دهم ، می توانید مهدکودک را به لیست جاهای "حال خوب کن" توی ذهنتان
    اضافه کنید .
   
    × بعد که رفت نشستم و به ترس هایش فکر کردم . به ترس هایم ، به ترس هایمان .
    چقدر آدم ها جالبند ، هر چقدر هم که بزرگ شوند ، هر چقدر هم که کت و شلوار اتو کشیده
    بپوشند و کفش پاشنه دار به پا کنند و محکم و بلند گام بردارند ، وقتی می ترسند ، پسر بچه ی
    5 ساله می شوند و دلشان می خواهد در بغل کسی مچاله شوند از ترس هایشان حرف بزنند.

    انگار ترس دستی باشد که تمام لایه های انباشته روی کودک درونمان را کنار می زند ..

66. مخفف شوهر مثلا !

از غیر قابل درک ترین ادم های کره ی زمین ، دختران و زنانی اند که پارتنر/نامزد/همسرشان را "شوشو" خطاب می کنند . "من و شوشو امروز فلان" ، "دلم برای شوشوی عزیزم تنگ شده و بهمان" و کلی دونفره ی دیگر با شوشو .
اوایل که این قبیل از نوشته های زنانه را می خواندم آنی به ذهنم می رسید شاید شوشو حیوان خانگی یا عروسک شان باشد ، اخر واژه ی شوشو ادمی را بیشتر به یاد شخصیت کارتونی یا عروسک می اندازد تا مردی که عاشقانه دوست داشته می شود ، اما بلافاصله فضای دونفره ی نوشته ها خط بطلانی میکشید بر تصورم و یاداور میشد شوشو همان شاهزاده ی سوار بر اسب سفید ست که حالا باهاش خودمانی و "سفره یکی" شده اند ...

65. چل تیکه (4)

  × دقیقه ی نود هر فرایندی را در نظر بگیرید . حالا کمی قبل تر از ان را تصور کنید . راستش را بخواهید
      من همیشه کارهایم را در همین لحظه ای که تصورش کرده اید شروع می کنم . هیچوقت هم اهل
      برنامه ریزی نبوده ام . از این جهت است که تازه 20 شهریور ماه ، در پایانی ترین لحظات تابستان
      یادم امده از الو سیاه می توان لواشک هایی به غایت ترش درست کرد .
      تند و تند الو خریدن همانا ، ساعت ها الوی پخته صاف کردن همان .

 
  × میهن بلاگ به بیان ، بلاگفا به بیان ، پرشین بلاگ به بیان و از هزار جای دیگر به بیان . خیلی هم خوب
     خیلی هم قشنگ ، فقط من اخرش نفهمیدم الان برای انتقال ارشیو وبلاگ دیگرم (که در سرویس بیان
     هم هست) به اینجا باید چکار کنم ؟ تروخدا راهش کپی پیست دانه دانه ی پست ها نباشد ! 
 
  × از دوم دبیرستان ، خرید اول مهر برایم بی معنی شد. سه سال اخر، خودم را مجبور به خرید کردن در
     ابتدای پاییز نمی کردم . صبر می کردم پاک کنم گم شود یا خودکارم  تمام شود یا اتودم بپوکد بعد
     بشینم به چاره اندیشی !  اما خب از همه ی اینها هم که بگذریم دلم ذوق کردن برای وسایل جدید
     و بوی نویی کیف می خواهد . خرید کردن لوازم التحریر درست همین الان ، فقط همین الان، نه کمی
     قبل تر و نه حتی بعد تر ،درست در همین خنکی هوای شهریور ماه . اما این هزینه های گزافی که
     بخاطر کتاب ها  و کلاس ها و ازمون های الاغچی و ... به جیب بابا تحمیل شده ، وجه خسیس و
     و به شدت صرفه جوی شخصیتم را  پرورش داده طوری که به خودم حتی اجازه ی خرید یک پاک کن
     کوچولو را هم نمی دهم .
    اخر ارمان های ما این نبود که در شرف 20 سالگی همچنان اویزان جیب پدر باشیم ، بعله ، بعله !   

64. صبر خدا سر بیاید لطفا .

ته دانسته هایم راجع به اعتیاد می رسد به مطالب روزنامه ها و مجلات . نزدیکترین تماسم با ادم های درگیر اعتیاد ، دیدن سه باره ی زنی ست که بچه اش را به پشتش می بندد و با ظاهری اشفته توی چهارراه نزدیک کلاسم گدایی می کند .
اینها را می گویم که بفهمید برخورد بعدازظهر امروز تا چه حد برایم بیگانه بوده و ناراحتم کرده . بعدازظهر لپ تاپ در بغل ، زیر افتاب ملایمی که از پنجره می ریخت روی پاهایم لم داده بودم که چند عربده ی بلند مرا به سمت پذیرایی کشاند . از پنجره ی پذیرایی ، خیابان عریض و خلوت را نگاه کردم و پسرک 16-17 ساله ای را دیدم که با مردی دست به گریبان بود. پسرک حالت تهاجمی داشت و مرد سعی می کرد پسرک را مهار کند و همزمان جیب هایش را بگردد . پسر حالت طبیعی نداشت و به سمت مرد میان سال حمله می کرد . چند عابر به درخواست مرد ، دخالت کردند و پسرک را روی نیمکت فضای سبز نشاندند و مرد را به سوی دیگری بردند . مرد به شدت مستاصل و نگران بود . شکسته بود ..
کمی بعد بابا رادیدم که بنابر همان روحیه ی نوع دوستی همیشگی اش (که به نظرم در همچین مواقعی ، باید این روحیه لعنتی را کنار بگذارد) با پارچ شربت و لیوان پایین رفته و کنار مرد میان سال نشسته .
پیشانی خونی مرد و چشم های نگرانش را که پی پسرک می گشت ، تاب نیاوردم . کنار کشیدم . روی زمین نشستم و به تمام انچه که دیده بودم فکر کردم . به رابطه ای که حدس میزدم باید پدر و پسری باشد . پسری که به پدرش فحش میداد . پسری که پدرش را می زد . پدری که سعی می کرد پسر را رام کند و چیز کوفتی احتمالی توی جیب هایش را دور بیاندازد .
بابا که برگشت فهمیدم  همان ماجرای تکراری بوده . پسرکی که گشت و گذار با دوستان و تفریحش منتهی شده بود به اعتیاد و خانواده ای که دیشب اعتیاد فرزندشان را باور کرده بودند . بابا از بغض های پشت سرهم پدر قصه گفت .از "نمی دونم چیکارش کنم به خدا" گفتن هایش. بعد هم با حالی گرفته و غصه دار روی مبل نشست و توی خودش فرو رفت .

حوصله ی قصه بافتن راجع به چهره ی کریح اعتیاد و بیمار بودن معتادان و تفریحات سالم جوانان را ندارم ، حتی نمی خواهم قاضی بشوم و ظالم و مظلوم ماجرا را در بیاورم . فقط خواستم بگویم از بعدازظهر حس میکنم قلبم مچاله شده برای پدری که امروز مقابل خانه ی ما نگران بود و ترک برداشت و خرد شد و ریخت کف خیابان .

   ×  مدتی ست که اخبار را پی گیری می کنم . به این نتیجه رسیده ام که کلا دنیا جای خوبی
       نیست . دنیا در کثافت غوطه ور است . ما ادم های مثبت اندیش دوست دار زندگی ، دور
       خودمان دیواری کشیده ایم و به این محیط محصور نگاه می کنیم و زندگی را عاشق می شویم.
       گاهی هم بر عکس ، زندگی گره می خورد و به همین محیط محصور نگاه می کنیم و حس
       می کنیم بدبخت ترین یم . درست است . بدبخت ترین یم اما توی همان محدوده بسته ی 
       دیوار کشی شده .
       پشت آن دیوار ، در همین لحظه پر از رنج ها و گریه هاست ، پر از زشتی ها و تلخی ها ست .
       همین لحظه کودکی سوری در دریا غرق می شود ، به دختری 8 ساله تجاوز می شود ، پدری
       می شکند .
       چرا خدا صبر می کند ؟