53. روژین با کفش های سرمه ای خال خالی

نسبت من به دنیای روژین ، شبیه کسی بود که از سوراخ قفل در ، شاهد زندگی یک ادم ، درون اتاق باشه .. همونقدر ناقص و محدود .
اما در همون حد هم به نظرم روژین بهترین دختر کره ی زمین بود ..

51. با چند درصد احتمال خواب زدگی

برای نمایش مطلب باید رمز عبور را وارد کنید

50. خطاب به احمقی بی ملاحظه

مطمئن باشید بر اثر متراکم شدن غصه هاتون ، نمی میرید اگه وقتی که قصد دارید از ناجوان مردی روزگار پشت خط چسناله کنید ، نک و ناله هاتون ُ قورت بدین و ملاحظه کنید که فرد شنونده ، خودش ، زمین خورده ای یه که تازه کمر راست کرده و فقط دو روزه بدون بغض نفس می کشه .

49. ما هیچ ، ما نگاه

 هی وسط صحبت مکث می کردم از خودم می پرسیدم ایا درسته که بپرسم یا نه . مدام جملات قبلی رو بررسی می کردم و منتظر بودم اروم اروم به موضوعی شبیه رضا نزدیک بشیم و بپرسم ، "راستی از رضا چه خبر ؟ " . نمی خواستم بفهمه از دیشبه منتظرم بفهمم رضا الان کجای دنیاست و چیا تو سرش می گذره ، نمی خواستم "منتظر و دلتنگ " به نظر بیام . نمی خواستم "ادم گذشته ها" به نظر بیام . می خواستم فک کنه ، توی تمام زندگی اگه به خیلی ها باختم ، اگه خیلی چیزا رو از دست دادم ، اگه توی خیلی از کارهای غلطم گیر کردم ، با رضا و ارتباط پاک شده مون ، کول و منطقی برخورد کردم ..
اونقدر فک کردم و جمله ها و جایگاه شون رو بالا پایین کردم ، که یهو دیدم داریم خدافظی می کنیم .
با بند بند وجودم دلم می خواست همون لحظه مابین اون همه بوس و فدا مدا وقربونی شدن بپرسم " عهه! ملیکا راستی ،رضا خوبه ؟ "
اما خب ..
نتونستم .
اون قطع کرد و تماسمون تموم شد .

  ×  بعد sms ی جویای احوالش شدم . ادای ادمی رو در اوردم که اینقدر دغدغه داره که رضا و کارهاش
      هیچ جای ذهنش ، جایی ندارن.
      فهمیدم ، مرحله ای که نگرانش بود رو تموم کرده و داره می ره سر فصل بعدی . یه زمانی هردو
      مرحله ای رو پیش رو داشتیم که مبهم و ترسناک به نظر میرسید . کارمون این شده بود که زنگ
      بزنیم بهم و از ترس ها و دلشوره هامون بگیم .
      اون داره میره سر فصل بعدی و من ؟
      من هیچ . من هنوز توی همون مرحله ی تاریک و ترسناک گیر کردم .

  × به طرز عجیبی حس میکنم روی دوستی های با قدمت بالام ، بیش از حد پتانسیلشون حساب باز
     کردم .6  ماهی میشه که اروم اروم به این باور رسیدم ..
     فکر میکنم یافته ی باارزشی یه .

48

اتوبوس به شدت شلوغه . گوشی رو محکم چسبوندم به گوشمو و سعی می کنم حروف رو واضح ادا کنم تا شاید با وجود صدای ته چاهی م ، اونور خط بفهمه چی می گم .
یهو یه خانوم مسن ، که توی قسمت اقایون نشسته ، بعد از یه چشم غره از لابه لای ادم ها ، با فریاد بهم میگه : حرف نزن دیگه ، سردرد شدیم !

 ×  هنوز که هنوزه نفهمیدم صدای من چجوری باعث اذیتش شده بود اخه.
     یه وقتایی هست ادم واقعا حواسش نیست و بلند بلند صحبت می کنه ، اما من واقعا برام مهمه که
     صدای صحبتم با گوشی توی اماکن عمومی باعث ازار دیگری نشه ، در ضمن من به شدت روی
     حریم شخصی م حساسم و دلم نمی خواد چند جفت گوش اضافه همه ی زیر و بم زندگیمو از روی
     یه تماس تلفنی بفهمن  ؛ حالا اینکه من بیشعور بازی در اوردم یا  اون خانوم ، ملوم نیست ..
     راستیتش دلخورم شدم از لحنه خانومه ...

47. از جدایی ها شکایت می کند .*

 من و داداشم ، موجوداتی "خانه دوست" یم . در سفر هم از محالاته در باب دوری و فراق از خونه ، اه و ناله و فغان نکرده باشیم ، بالاخص من ! [من میگم اه و فغان ، شما بخون غرغر و نک و ناله! ]
لازمه اشاره کنم چقدر بدسفر ام ؟

 × از سفر برگشتم ، با یک بغل دل تنگی برای خونه :)

 * بشنو از نی چون حکایت می کند   از جدایی ها شکایت می کند (مولانا)

46. من یک عدد خودخوار هستم .

" دایی جون ! چقدر دلم تنگه برات! بلیط بگیرم ، بیای پیشمون ؟! "

از عصر ، این جمله که مخاطبش من بودم ، صدبار توی ذهنم تکرار شده . دایی جون  .. دایی جون ..
دایی جون ، دایی واقعی من و برادر مامانم نیست . دایی جون ، دایی دوستمه . دایی جون ، دوستمه . دایی جون ، بیمار قلبی یه ؛ این بیماری کلیه ها و دستگاه تنفسش و از همه مهمتر روحیه شو پوکونده .

دلم می خواد خوب بشه . می خوام بازم باشه ، بازم باهم باشیم . فکر نبودن و از دست دادنش ، از تلخ ترین هاست .

   × بعد از مرحله ی عزیز شدن و مهم شدن یه ادم برام ، مرحله ی صدبار مردن و زنده شدن با فکر از دست دادنش میرسه .
    کاملا احمقانه ، اما می میرم و زنده میشم .

45

واقعیتش اینه که فردا دارم می رم سفر .
دارم می رم که رفته باشم . بدون هیچ انگیزه ای برای خوش گذرانی و تفریح . برم که رفته باشم و فصل بعدی رو شروع کرده باشم ..

44

 سمپادیا هم برای من تموم شد. تموم تموم .
 و این گام بزرگی بود در پایان اعتیاد 6 ساله ی من :)

43

انگاری که یه دونده ی دوی استقامت رو بعد از تموم شدن مسابقه ،بلافاصله ، مجبور کنی یه دور دیگه همون مسیر طولانی رو بدوه .
خیلی زود فصل بعدی شروع شد . اصلا اماده ی شروع مجددش نیستم .
واقعیتش اینه که خسته م .
خیلی خسته م.